ZSOŚS.440.92.2018

Na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096) oraz art. 12 pkt 2, art. 22 i art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922 z późn. zm.) w związku z art. 160 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1000 zpóźn. zm.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie skargi Pana F. K., zam. w A., na nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych przez Komendanta Głównego Policji, polegające na przetwarzaniu jego danych osobowych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji (KSIP) w sytuacji, gdy nastąpiło zatarcie skazania za przestępstwa oraz na odmowie udzielenia informacji o zbiorach danych oraz o zakresie i celu przetwarzania jego danych osobowych,

odmawiam uwzględnienia wniosku

Uzasadnienie

W dniu [...] lipca 2016 r. do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (obecnie: „Urząd Ochrony Danych Osobowych”) wpłynęła skarga Pana F. K. (dalej zwanego „Skarżącym”), reprezentowanego przez pełnomocnika, na nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych Skarżącego przez Komendanta Głównego Policji w Warszawie (zwanego dalej „Komendantem”), polegające na przetwarzaniu danych osobowych Skarżącego w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji (KSIP) w sytuacji, gdy nastąpiło zatarcie skazania za popełnione przestępstwa oraz na odmowie udzielenia informacji o zbiorach danych oraz o zakresie i celu przetwarzania jego danych osobowych. Pełnomocnik Skarżącego w skardze zawarł także wniosek o nakazanie Komendantowi usunięcie danych osobowych Skarżącego z KSIP w zakresie informacji uzyskanych w ramach prowadzonego postępowania karnego. Jako podstawę prawną złożonego wniosku wskazał art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Uzasadniając żądanie podniósł, iż w jego ocenie brak jest podstaw, dla których organy Policji nadal przechowują i przetwarzają dane osobowe Skarżącego w systemie KSIP, w sytuacji prawomocnego zakończenia postępowań, pomyślnego odbycia okresu próby oraz zatarcia skazań. Pełnomocnik Skarżącego wskazał również na dziesięcioletni okres weryfikacji danych, o którym mowa w art. 20 ust. 17 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 z późn. zm.), zwana dalej „ustawą o Policji”, mający charakter gwarancyjny, co oznacza, iż organ zobowiązany jest do dokonywania weryfikacji danych i usuwania zbędnych danych na bieżąco, ale nie rzadziej niż co dziesięć lat od dnia ich uzyskania lub pobrania. W tym przypadku nieprawidłowe jest zatem stwierdzenie, że organ może w każdym przypadku przechowywać zgromadzone dane przez 10 lat od ich uzyskania lub pobrania. Osoba, której dane dotyczą ma prawo wnioskowania o ich usunięcie w każdym czasie, także przed upływem 10 lat od ich pozyskania. Podkreślił również, że w jego ocenie, zgodnie z § 28 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 września 2015 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję organ powinien dokonać weryfikacji danych na wniosek zainteresowanego Nadto w myśl § 28 przywołanego rozporządzenia dane dotyczące jego klienta nie są już przydatne organom Policji ze względu na to, iż popełnione przez niego czyny nie były ciężkimi przestępstwami, a ich szkodliwość społeczna była niewielka. Pełnomocnik wskazał także na pozytywne zmiany w zachowaniu Skarżącego oraz chęć podjęcia przez niego pracy w instytucji państwowej, która w procesie rekrutacji weryfikuje dane osobowe kandydata również w KSIP.

 Mając powyższe na uwadze pełnomocnik Skarżącego w treści skargi żąda podjęcia przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych działań mających na celu ochronę danych osobowych Skarżącego poprzez usunięcie informacji o popełnieniu przez niego czynów zabronionych ze zbioru KSIP.

Ponadto pismem z [...] lutego 2017 r. Skarżący wniósł również skargę na nienależyte wykonywanie zadań przez Komendanta polegające na odmowie udzielenia mu informacji odnośnie jego danych osobowych zgromadzonych i przetwarzanych w KSIP. W piśmie tym zawarł także wniosek o wydanie przez Generalnego Inspektora o Ochronie Danych Osobowych decyzji nakazującej Komendantowi dopełnienie obowiązków wynikających z art. 32 ust. 1 pkt 1-6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych oraz art. 72 ust. 10 decyzji nr 125 Komendanta Głównego Policji z dnia 5 kwietnia 2013 r. W uzasadnieniu swojego żądania Skarżący przyznał, iż popełnił przestępstwa jako młodociany, za które została mu wymierzona kara, ale z uwagi na upływ czasu skazanie uległo już zatarciu z mocy prawa. Skarżący wskazał, iż obecnie przestrzega porządku prawnego, podnosi swoje kwalifikacje zawodowe oraz zamierza podjąć zatrudnienie w instytucji państwowej. Na potwierdzenie swoich oświadczeń załączył kopię zaświadczenia potwierdzającego uczęszczanie na studia ([...]), kopię zaświadczenia o niekaralności, kopię zaświadczenia o zatrudnieniu, oświadczenie Pana J.T.  będącego poszkodowanym w sprawie karnej oraz kopię postanowienia z [...] sierpnia 2012 r. Sądu Rejonowego w A. w przedmiocie zabezpieczenia oznaczonej kwoty na poczet obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego w sprawie karnej.

W toku postępowania zainicjowanego skargą, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych uzyskał wyjaśnienia odnośnie okoliczności sprawy, zapoznał się z materiałem dowodowym i dokonał następujących ustaleń.

Pismami z [...] października 2018 r. Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych poinformował Skarżącego oraz Komendanta o wszczęciu postępowania wyjaśniającego w sprawie oraz zwrócił się do Komendanta o ustosunkowanie się do treści skargi i złożenie pisemnych wyjaśnień. W dniu [...] października 2018 r. do Urzędu Ochrony Danych Osobowych wpłynęło pismo Zastępcy Naczelnika Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP ([....]), w którym wyjaśnił, iż Skarżący reprezentowany przez pełnomocnika, wnioskiem z [...] czerwca 2016 r. (kopia wniosku z aktach sprawy) skierowanym do Komendanta Głównego Policji zwrócił się o usunięcie z KSIP jego danych osobowych wprowadzonych w ramach postępowania karnego w sprawie o czyn z art. 286 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600 z późn. zm.), zwana dalej „k.k.”, oraz w sprawie o czyn z art. 157 k.k.

Pismem z [...] czerwca 2016 r. - [...] (kopia pisma w aktach sprawy) Naczelnik Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP udzielił odpowiedzi Skarżącemu, wskazując, iż Policja przetwarza dane osobowe zgodnie z art. 20 ustawy o Policji. W uzasadnieniu stanowiska wskazano Skarżącemu podstawy prawne przetwarzania danych osobowy przez Policję, w szczególności art. 20 ust. 2a, ust. 2b, ust. 17 ustawy o Policji, ich zakres oraz cel przetwarzania, zwracając uwagę na szczególność tych norm (lex specialis) wobec przepisów ogólnych, jakimi są przepisy ustawy o ochronie danych osobowych oraz art. 51 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. nr 78 poz. 483 z późn. zm.), który w zakresie zasad i trybu gromadzenia oraz udostępniania informacji o osobie odsyła do regulacji szczególnych. Ponadto w przedmiotowym piśmie- wyraźnie wskazano, iż aktem prawnym określającym zasady i tryb gromadzenia oraz udostępniania informacji, w tym danych osobowych jest ustawa o Policji, w szczególności art. 20 ust. 2a, który zezwala na przetwarzanie danych osobowych bez wiedzy i zgody osoby, której dane dotyczą. Skarżący został także poinformowany o odmiennym trybie i zasadach przetwarzania informacji w KSIP oraz KRK i o tym, iż poza wyjątkami określonymi w ustawach zbiór KSIP jest niedostępny dla pracodawców. Nie dotyczy to jednak zawodów i funkcji wymagający na podstawie przepisów ustaw nieposzlakowanej opinii, gdyż w takim przypadku ocenie podlega zarówno karalność osoby, lecz także inne zachowania osoby nie stanowiące przestępstw w rozumieniu prawa, ale stwarzające wątpliwości w kontekście sprawowania szczególnej roli społecznej przypisanej danej grupie zawodowej bądź stanowisku. W piśmie powołano się także na przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 lipca 2016 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję, w tym w szczególności na przesłanki oceny przydatności danych określone w § 28 ust. 1 niniejszego rozporządzenia. Skarżącemu wyjaśniono również, iż fakt przetwarzania jego danych osobowych w KSIP nie stygmatyzuje jego osoby w świetle prawa, gdyż w przypadku zatarcia skazania pozostaje on osobą niekaraną. W ww. piśmie zwrócono także uwagę na to, iż Policja przetwarza dane osobowe jedynie w podanym zakresie i zgodnie z przytoczonymi przepisami.

Następnie pismem z [...] stycznia 2017 r. Skarżący zwrócił się do Komendanta Głównego Policji z prośbą o udzielenie informacji o „istniejących zbiorach oraz o zakresie i celu przetwarzania danych osobowych” dotyczących jego osoby, w tym również pozyskanych i gromadzonych bez jego wiedzy (kopia pisma w aktach sprawy). W uzasadnieniu swojego pisma Skarżący wskazał na przepisy art. 51 ust. 3 Konstytucji RP, art. 32 ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych oraz § 72 ust. 10 decyzji nr 125 Głównego Komendanta Policji z dnia 5 kwietnia 2013 r. w sprawie funkcjonowania Krajowego Systemu Informacyjnego Policji (Dz. Urz. KGP poz. 28). Wskazał również na szczególną wagę informacji, o udostępnienie których wnioskował. Pismem z [...] stycznia 2017 r. Zastępca Naczelnika Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP, działający z upoważnienia Komendanta Głównego Policji, udzielił odpowiedzi na ww. wniosek (kopia pisma w aktach sprawy). Ponownie wskazał na regulacje art. art. 20 ust. 2a, ust. 2b, ust. 17 ustawy o Policji dotyczące możliwości pobierania, uzyskiwania, gromadzenia, przetwarzania i wykorzystywania w celu realizacji zadań ustawowych informacji, w tym danych osobowych bez wiedzy i zgody osób, których dotyczą. Podkreślił, że przepis art. 20 ust. 2a ustawy o Policji stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 51 Konstytucji RP oraz art. 25, art. 32, art. 33 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. W związku z tym Policja nie jest zobowiązana do informowania osoby, której dane osobowe przetwarza o fakcie oraz zakresie przetwarzania tych danych. Nie ma także obowiązku ich udostępniania. Stanowisko to koreluje z art. 20a ust. 1 ustawy o Policji. Mając powyższe na uwadze Zastępca Naczelnika Wydziału poinformował Skarżącego o braku podstaw prawnych do udostępnienia żądanych informacji.

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych poinformował pismami z [...] listopada 2018 r. Skarżącego oraz Komendanta Głównego Policji o przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, w wyniku którego został zgromadzony materiał dowodowy wystarczający do wydania decyzji administracyjnej oraz o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań zgodnie z treścią art. 10 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, w terminie 7 dni od dnia otrzymania ww. pism.

W tym miejscu należy wskazać, iż z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych, tj. 25 maja 2018 r. Generalny Inspektora Ochrony Danych Osobowych stał się Prezesem Urzędem Ochrony Danych Osobowych. Zgodnie z art. 160 tej ustawy postępowania prowadzone przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, wszczęte i niezakończone przed dniem 25 maja 2018 r. prowadzone są przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych zgodnie z zasadami określonymi w k.p.a. Wszelkie czynności podejmowane przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych przed dniem 25 maja 2018 r. pozostają skuteczne.

W takim stanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych zważył, co następuje:

Powołana wyżej ustawa o ochronie danych osobowych z dnia 29 sierpnia 1997 r. stwarza prawne podstawy stosowania ochrony państwowej w sytuacjach nielegalnego przetwarzania danych osobowych obywateli przez zarówno podmioty prawa publicznego, jak i podmioty prawa prywatnego. W celu jej realizacji organ ochrony danych osobowych został wyposażony w kompetencje władcze, umożliwiające sankcjonowanie stwierdzanych nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych. Oznacza to, iż organ ochrony danych osobowych, oceniając stan sprawy i dokonując subsumpcji, stwierdza, czy kwestionowane przetwarzanie danych osobowych znajduje oparcie choćby w jednej z przesłanek legalizujących przetwarzanie danych osobowych, wskazanej w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o ochronie danych osobowych i w zależności od występujących w sprawie ustaleń - albo wydaje nakaz lub zakaz, albo odmawia uwzględnienia wniosku, ewentualnie umarza postępowanie. Wydanie nakazu usunięcia uchybień w procesie przetwarzania danych osobowych następuje wówczas, gdy organ ochrony danych osobowych stwierdza naruszenie norm prawnych w zakresie przetwarzania danych osobowych.

Zgodnie z treścią art. 1 przywołanej ustawy, każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych, a przetwarzanie tych danych, w znaczeniu, o którym mowa w art. 7 pkt 2 tej ustawy, dopuszczalne jest tylko ze względu na określone dobra, tj. dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą lub dobro osoby trzeciej i tylko w zakresie oraz trybie określonym ustawą. Mając zatem na uwadze powyższe, stosując przepisy tej ustawy, należy za każdym razem wyważać dobra, które legły u jej podstaw.

W toku postępowania Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych ustalił, iż wobec Skarżącego prowadzone były postępowania karne w sprawie o czyn z art. 286 § 1 k.k. oraz w sprawie o czyn z art. 158 § 1 k.k. Na zasadach określonych w art. 20 ust. 2a ustawy o Policji, w związku z przedstawieniem Skarżącemu zarzutów właściwy organ Policji dokonał rejestracji procesowej, tzn. wprowadził dane osobowe do zbioru danych KSIP jako o osobie podejrzanej o popełnienie przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego. W dacie wniesienia skargi do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych nastąpiło już zatarcie skazania.

Odnosząc się do instytucji zatarcia skazania zauważyć należy, iż ma ona na celu umożliwienie pełnej społecznej rehabilitacji skazanego, co wiąże się z uznaniem skazania za niebyłe i usunięciem wpisu o skazaniu z KRK. Osoba skazana od momentu zatarcia skazania ma prawo twierdzić, że nie była karana, a żadna instytucja nie może ograniczyć jej praw z powołaniem się na karalność. Uprawnienie to nie doznaje uszczerbku z powodu dalszego przetwarzania w KSIP danych o osobie popełniającej przestępstwo, albowiem informacje, jakimi dysponuje Krajowy System Informacyjny Policji, nie stanowią źródła wiedzy powszechnie dostępnej, gdyż służą wyłącznie realizacji zadań Policji, o których mowa w art. i ust. 2 ustawy o Policji. O ile bowiem dostęp do informacji o karalności osoby z KRK ma charakter powszechny, to informacje pozyskane i wytworzone przez organy Policji w KSIP są zamkniętym, ogólnie niedostępnym zbiorem informacji i danych, służącym jedynie organom Policji dla realizowania ich ustawowych zadań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i porządku publicznego.

W przedmiotowej sprawie na uwadze należy również mieć treść art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych, który stanowi, iż przetwarzanie danych jest dopuszczalne, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Podstawę prawną do przetwarzania danych osobowych osób, wobec których były prowadzone postępowania przez organy Policji, stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którym Policja, z zachowaniem ograniczeń wynikających z art. 19, może uzyskiwać informacje, w tym także niejawnie, gromadzić je, sprawdzać oraz przetwarzać. Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i wykorzystywać w celu realizacji zadań ustawowych informacje, w tym dane osobowe - o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego - także bez ich wiedzy i zgody (ust. 2a). Okres przechowywania danych określono w art. 20 ust. 17 ustawy o Policji, zgodnie z którym dane osobowe zebrane w celu wykrycia przestępstwa przechowuje się przez okres niezbędny do realizacji ustawowych zadań Policji. Organy Policji dokonują weryfikacji tych danych po zakończeniu sprawy, w ramach której dane te zostały wprowadzone do zbioru, a ponadto nie rzadziej niż co 10 lat od dnia uzyskania lub pobrania informacji, usuwając zbędne dane. Zgodnie z art. 20 ust. 17b dane osobowe o których mowa w ust. 17, usuwa się jeżeli organ Policji powziął wiarygodną informację, iż: czynu stanowiącego podstawę wprowadzenia informacji do zbioru nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia; zdarzenie lub okoliczność, w związku z którymi wprowadzono informacje do zbioru nie ma znamion czynu zabronionego; osoba, której dane dotyczą, została uniewinniona prawomocny wyrokiem sądu. Natomiast dane osobowe szczególnie wrażliwe np. ujawniające pochodzenie rasowe lub etniczne, przekonania religijne oraz dane o stanie zdrowia, nałogach lub życiu seksualnym osób podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego, które nie zostały skazane za te przestępstwa, podlegają komisyjnemu i protokolarnemu zniszczeniu niezwłocznie po uprawomocnieniu się stosownego orzeczenia (ust. 18).

Wśród powyżej wskazanych przesłanek usunięcia danych nie występuje zatarcie skazania, która uzasadniałaby usunięcie danych Skarżącego z KSIP. Oznacza to, iż samo zatarcie skazania nie jest przesłanką samoistną i bezwzględną do usunięcia informacji kryminalnych z baz danych KSIP. Ponadto należy zwrócić uwagę na kwestię okresu przechowywania danych; niedopuszczalne jest bezterminowe przechowywanie danych osobowych. Treść art. 20 ust. 17 wskazuje, iż organy Policji są bowiem obowiązane do systematycznego przeglądania i usuwania zbędnych danych z systemu, zatem nie może dochodzić do sytuacji bezterminowego przetwarzania danych osobowych w KSIP przez ten podmiot. Na marginesie należy wskazać, że wspomniany w art. 20 ust. 17 ustawy o Policji dziesięcioletni termin uzyskania lub pobrania informacji w rozpatrywanej sprawie jeszcze nie upłynął. Stanowi to zatem kolejny argument przemawiający za legalnym przetwarzaniem danych osobowych Skarżącego przez organy Policji w bazie danych. Ponadto, jak wynika z treści pisma z 25 października 2018 r. Zastępcy Naczelnika Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP, organy Policji dokonały stosownej weryfikacji danych Skarżącego zgromadzonych w KSIP po zakończeniu sprawy, tj. w 2011 r., a dodatkowo w związku ze złożonym przez Skarżącego wnioskiem o usunięcie jego danych osobowych ze zbioru KSIP, przy czym w przypadku wniosku o usunięcie danych osobowych z KSIP weryfikacji dokonano w szczególności pod kątem przesłanek z art. 51 ust. 4 Konstytucji RP oraz przesłanek z art. 20 ust. 17b i 18 ustawy o Policji.

W rozpatrywanej sprawie należy mieć także na względzie regulacje, rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 23 sierpnia 2018 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję (Dz. U. poz. 1636), w szczególności § 4 oraz § 10, które zastąpiło rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 21 lipca 2016 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję, obowiązujące w momencie wszczęcia postępowania administracyjnego przed Generalnym Inspektorem Ochrony Danych Osobowych.

Ponadto w rozdziale 5 rozporządzenia z dnia 23 sierpnia 2018 r. wskazano kryteria weryfikacji przechowywania w systemie danych osobowych pod kątem ich dalszej przydatności, którymi są m.in. rodzaj i charakter popełnionego przestępstwa, rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem, formy sprawstwa, postać zamiaru, czas, który upłynął od momentu wprowadzenia danych do zbioru, aktualność przesłanek legalności oraz niezbędności dalszego przetwarzania danych do wykonania zadań ustawowych, wystąpienie okoliczności określonych wart. 20 ust. 17b i 18 ustawy o Policji, a w przypadku danych daktyloskopijnych wystąpienie okoliczności określonych w art. 211 ust. 2 i art. 21m tej ustawy.

Powyższa argumentacja znajduje uzasadnienie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2017 r. (I OSK 2426/15) oraz w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r. o sygn. akt K 32/04 (publ. OTK-A 2005/11/132), w którym stwierdzono, że przepis art. 20 ust. 17 ustawy o Policji nie przewiduje usuwania ze zbiorów danych zebranych o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego, które zostały prawomocnie uniewinnione bądź wobec których postępowanie karne zostało prawomocnie bezwarunkowo umorzone, niezwłocznie po uprawomocnieniu się stosownego orzeczenia. Prawomocne uniewinnienie konkretnej osoby lub bezwarunkowe umorzenie postępowania karnego wobec konkretnej osoby nie przesądza o tym, czy zgromadzone dane mogą zawierać informacje przydatne dla realizacji ustawowych zadań Policji wobec innych osób.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny wskazuje, iż przyczyną dla której prawa jednostki mogą być ograniczane, jest ochrona dobra wspólnego, a w szczególności - wzgląd na potrzeby bezpieczeństwa i obronności kraju. Ochrona bezpieczeństwa państwa jest zatem szczególną wartością, w zderzeniu z którą prawa jednostki, nawet prawa podstawowe, mogą być - w niezbędnym zakresie - ograniczane. Dopuszczalność ograniczeń podyktowanych takimi względami jest zaś powszechnie przyjęta w państwach demokratycznych (wyrok TK z 16 lutego 1999 r. w sprawie SK 11/98, OTK z 1999 r., cz. I, poz. 5).

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż sposób postępowania Policji w omawianym zakresie nie budzi wątpliwości. Dane osobowe Skarżącego zostały bowiem, zgodnie z przepisami, poddane ocenie co do ich przydatności.

W tym stanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych rozstrzygnął, jak w sentencji.

Na podstawie art. 127 § 3 Kpa od decyzji przysługuje stronie prawo do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia stronie. Jeżeli strona nie chce skorzystać z prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, ma prawo do wniesienia skargi na decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w terminie 30 dni od dnia doręczenia jej stronie. Skargę wnosi się za pośrednictwem Prezesa Urzędu (adres: ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa). Wpis od skargi wynosi 200 złotych. Strona ma prawo ubiegania się o prawo pomocy, w tym zwolnienie od kosztów sądowych.